مدفن اين ناله غير از چاه نيست

عشق من، پاييز آمد مثل پار	باز هم ما بازمانديم از بهار
احتراق لاله را ديديم ما	گل دميد و خون نجوشيديم ما
بايد از فقدان گل، خون جوش بود	در فراق ياس مشکي‌پوش بود
ياس بوي مهرباني مي‌دهد	عطرِ دوران جواني مي‌دهد
ياس‌ها يادآور پروانه‌اند	ياس‌ها پيغمبران خانه‌اند
ياس ما را رو به پاکي مي‌برد	رو به عشقي اشتراکي مي‌برد
ياس در هر جا نويد آشتي است	ياس دامان سفيد آشتي است
در شبان ما که شد خورشيد؟ ياس	بر لبان ما که مي‌خنديد؟ ياس
ياس يک شب را گل ايوان ماست	ياس تنها يک سحر مهمان ماست
بعد روي صبح پرپر ميشود	راهي شب‌هاي ديگر مي‌شود
ياس مثل عطر پاک نيت است	ياس استنشاق معصوميت است
ياس را آيينه‌ها رو کرده‌اند	ياس را پيغمبران بو کرده‌اند
ياس بوي حوض کوثر مي‌دهد	عطرِ اخلاق پيمبر مي‌دهد
حضرت زهرا دلش از ياس بود	دانه‌هاي اشکش از الماس بود
داغ عطر ياس زهرا زيرِ ماه	مي‌چکانيد اشک حيدر را به چاه
عشق محزون علي ياس است و بس	چشم او يک چشمه الماس است و بس
اشک مي‌ريزد علي مانند رود	بر تن زهرا گل ياس کبود
گريه آري گريه چون ابر چمن	بر کبود ياس و سرخ نسترن
گريه کن حيدر که مقصد مشکل است	اين جدايي از محمد مشکل است
گريه کن زيرا که دخت آفتاب	بي‌خبر بايد بخوابد در تراب
اين دل ياس است و روح ياسمين	اين امانت را امين باش اي زمين
گريه کن زيرا که کوثر خشک شد	زمزم از اين ابر ابتر خشک شد
نيم شب دزدانه بايد در مغاک	ريخت بر روي گل خورشيد، خاک
ياس خوشبوي محمد داغ ديد	صد فدک زخم از گل اين باغ ديد
مدفن اين ناله غير از چاه نيست	جز تو کس از قبر او آگاه نيست

احمد عزيزي